Hospital story...

Dzisiaj trochę inaczej. Nie było mnie ostatnio troszkę. Szpital znowu stanął mi na drodze. Oszczędzając szczegółów związanych z powodem mojego pobytu, skupię się dzisiaj na czymś innym... 

Życie szpitalne toczy się swoim rytmem. To takie małe ,,miasteczko''. Nie pośpi się dłużej - inna sprawa, że w moim przypadku akurat sen był kwestią umowną - umówmy się - spałam jak zając pod miedzą - z różnych powodów - takich jak ból, obecność drenu z boku, stres  itd. Jednak do rzeczy, nie pośpi się, bo już od godziny szóstej zaczyna się mierzenie temperatur, ciśnienia, podłączanie kroplówek. Potem czas na sprzątanie sal. Salowe z mniejszą lub większą skrupulatnością myją podłogi, odkażają parapety, szafki, sprzątają łazienki.

Obchód lekarzy. Tutaj lekarz jak posąg staje nad Tobą, niczym władca zawiadujący Twoim obecnym stanem. Zauważyłam, że sporo pacjentek o rzeczywistym aktualnym stanie zwierzy się pielęgniarkom, lekarzowi odpowie tylko na zadane pytania. Na niezadane..przemilczy. Ja zawsze miałam pakiet pytań i zestaw odpowiedzi ale fakt, że nie z każdym lekarzem kontakt jest taki sam... Nie ważne, trzeba uzyskać maksimum dla siebie, inaczej leży się w niepewności.

Śniadanie. Gdy nagle okazuje się, że musisz przejść tylko na płyny (po operacji) smak herbaty - nawet tej szpitalnej jest luksusem. Przy bezsmakowym kleiku posiada smak herbacianego nektaru..:) Zmiksowana zupa nie jest fajna ale jem ją z sucharkiem, który z kolei też robi swoje...

Każdy kto wchodzi do szpitala, wygląda tak codziennie, normalnie. Kobiety umalowane, uczesane... Następnego dnia każda z nas wygląda już jak tzw. sierotka Marysia, w piżamce, koszuli, tudzież szlafroczku. Wygląd ma znaczenie drugorzędne...inne sprawy stają się ważne, najważniejsze. W szpitalu każdy z pacjentów staje po tej samej stronie barykady...walki o zdrowie. Ludzie, których poznajesz, są różnego pokroju. Od najskromniejszej pani, która całe życie spędziła w swojej niewielkiej miejscowości aż do wykształconej elegantki, odbierającej co chwilę telefon, mówiącej raz po włosku, za chwilę po angielsku... Po operacji telefonu już nie odbiera - leży cichutko i odpoczywa.

Można nawiązać ciekawe kontakty - mnie akurat tak się udało. Każda z dziewczyn inna, każda taka sama w tym miejscu... Przed operacjami słychać ciche modlitwy, czuć napięcie i strach. Po operacji zawsze ważne jaka pielęgniarka ma akurat dyżur - surowa służbistka, czy pielęgniarka z prawdziwego zdarzenia, czyli taka, która pocieszy w odpowiednim momencie, a kiedy trzeba, powie bardziej stanowczo. Obiad, kolacja, telewizor na monety i tak zagłuszany naszymi rozmowami... Kolejny obchód lekarzy.

Tak, czy inaczej tydzień w szpitalu to długo i cieszę się, że jestem już z powrotem... Czeka mnie teraz dalej odpowiednio ustawiona dieta, w której nie zabraknie np. kaszy jaglanej... 
Przy okazji - znacie jakieś fajne przepisy z nią w roli głównej..?;) 

CAŁUSY

Aga